Να ακούμε τους γνήσιους αναλυτές και όχι τους παπαγάλους
«Όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας βρίσκει το Σύνταγμα ‘‘σχετικό’’ κι όταν η Εκτελεστική Εξουσία διαφθείρει τη Δικαστική (επειδή την ελέγχει), τότε η χώρα αυτή είναι η χαρά του τραπεζίτη και του μιζαδόρου…». Έτσι ξεκίναγε ένα από τα απολύτως αποκαλυπτικά άρθρα του ο Στάθης της Ελευθεροτυπίας, και επειδή δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα, τα αντιγράφω για σας που δεν τα διαβάσατε.
Λέει ο Στάθης: «Φτωχά πράγματα πέντε αστέρων. Για το Συμπόσιο (τι λέξη για σοσιαλιστές παντός τύπου σε τέτοιους καιρούς) της Β΄ Διεθνούς στον Πόρο λέω. Το μεν περιβάλλον πλούσιο και γκλαμουρέ, οι δε σκέψεις ρηχές και μπανάλ. Κλισέ και φορμόλη. Μια ξεπέτα. Σύνεδροι -συμποσιαστές- με τραπεζάκια του καφέ(!) μπροστά τους, ένα πόντιουμ της πλάκας, ολίγα άνθη για τη μαντάμ συντρόφισσα Σεγκολέν, κάτι θλιβερά πλάνα για την τηλεόραση, τον Γιωργάκη να ‘‘βλέπει ως αναγκαία μιαν άλλη πολιτική απ’ αυτήν που εφαρμόζει’’(!). Πλήξη (στο προσκήνιο) και χλιδή (στο παρασκήνιο). Μεταμφιεσμένες διακοπές και προχειρότητα.
Τα συνήθη… Τα συνήθη όμως και με το πολίτευμα. Ο τρόπος που το ΠΑΣΟΚ από γενέσεώς του αντιμετωπίζει τα πολιτειακά και κυρίως τη διάκριση των εξουσιών. Τώρα πάλι με τους δικαστές (και τους καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης). Δημόσιοι υπάλληλοι και στο ΙΚΑ. Όχι Δημόσιοι Λειτουργοί, δηλαδή συντεταγμένοι υπηρέτες και θεράποντες του λαού, αλλά μια ακόμα εξίσωση προς τα κάτω.
Το κόμμα αυτό εκμεταλλεύεται την παθολογία που δημιουργεί το ίδιο στους κλάδους και τις τάξεις, για να δικαιολογεί στην κοινή γνώμη τη χειραγώγησή τους, με την υποβάθμιση, τον προσεταιρισμό ή την ισοπέδωση. Τι είναι τάχα ένας δικαστής; σου λέει η φασίζουσα λογική του καφενέ· καλύτερος από έναν εργάτη; Όχι. Ο δικαστής είναι (οφείλει να είναι) ο φυσικός πρόμαχος του εργάτη, όταν ο τελευταίος αδικείται. Είτε απ’ την εξουσία είτε από ένα συμπολίτη του. Η τελευταία ελπίδα και το ύστατο οχυρό της ελευθερίας του.
Ουδέποτε η κρίσιμη για το πολίτευμα διάκριση των εξουσιών ήταν το φόρτε του ΠΑΣΟΚ· ούτε την εποχή της δημαγωγίας, όταν ο Αντρέας επικαλείτο τη ‘‘θέληση του λαού’’ έναντι της κοινοβουλευτικής τάξης, ούτε όταν επί ‘‘εκσυγχρονισμού’’ με τη δημιουργία των Ανεξάρτητων Αρχών τα όρια μεταξύ των εξουσιών θόλωσαν. Η πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης θα ήταν ο τρόμος κάθε εκτελεστικής εξουσίας, είτε δεξιάς όπως της Ν.Δ. είτε δεξιότερης όπως του ΠΑΣΟΚ». Τα λέει όλα. Ακούστε τον.
«Όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας βρίσκει το Σύνταγμα ‘‘σχετικό’’ κι όταν η Εκτελεστική Εξουσία διαφθείρει τη Δικαστική (επειδή την ελέγχει), τότε η χώρα αυτή είναι η χαρά του τραπεζίτη και του μιζαδόρου…». Έτσι ξεκίναγε ένα από τα απολύτως αποκαλυπτικά άρθρα του ο Στάθης της Ελευθεροτυπίας, και επειδή δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα, τα αντιγράφω για σας που δεν τα διαβάσατε.
Λέει ο Στάθης: «Φτωχά πράγματα πέντε αστέρων. Για το Συμπόσιο (τι λέξη για σοσιαλιστές παντός τύπου σε τέτοιους καιρούς) της Β΄ Διεθνούς στον Πόρο λέω. Το μεν περιβάλλον πλούσιο και γκλαμουρέ, οι δε σκέψεις ρηχές και μπανάλ. Κλισέ και φορμόλη. Μια ξεπέτα. Σύνεδροι -συμποσιαστές- με τραπεζάκια του καφέ(!) μπροστά τους, ένα πόντιουμ της πλάκας, ολίγα άνθη για τη μαντάμ συντρόφισσα Σεγκολέν, κάτι θλιβερά πλάνα για την τηλεόραση, τον Γιωργάκη να ‘‘βλέπει ως αναγκαία μιαν άλλη πολιτική απ’ αυτήν που εφαρμόζει’’(!). Πλήξη (στο προσκήνιο) και χλιδή (στο παρασκήνιο). Μεταμφιεσμένες διακοπές και προχειρότητα.
Τα συνήθη… Τα συνήθη όμως και με το πολίτευμα. Ο τρόπος που το ΠΑΣΟΚ από γενέσεώς του αντιμετωπίζει τα πολιτειακά και κυρίως τη διάκριση των εξουσιών. Τώρα πάλι με τους δικαστές (και τους καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης). Δημόσιοι υπάλληλοι και στο ΙΚΑ. Όχι Δημόσιοι Λειτουργοί, δηλαδή συντεταγμένοι υπηρέτες και θεράποντες του λαού, αλλά μια ακόμα εξίσωση προς τα κάτω.
Το κόμμα αυτό εκμεταλλεύεται την παθολογία που δημιουργεί το ίδιο στους κλάδους και τις τάξεις, για να δικαιολογεί στην κοινή γνώμη τη χειραγώγησή τους, με την υποβάθμιση, τον προσεταιρισμό ή την ισοπέδωση. Τι είναι τάχα ένας δικαστής; σου λέει η φασίζουσα λογική του καφενέ· καλύτερος από έναν εργάτη; Όχι. Ο δικαστής είναι (οφείλει να είναι) ο φυσικός πρόμαχος του εργάτη, όταν ο τελευταίος αδικείται. Είτε απ’ την εξουσία είτε από ένα συμπολίτη του. Η τελευταία ελπίδα και το ύστατο οχυρό της ελευθερίας του.
Ουδέποτε η κρίσιμη για το πολίτευμα διάκριση των εξουσιών ήταν το φόρτε του ΠΑΣΟΚ· ούτε την εποχή της δημαγωγίας, όταν ο Αντρέας επικαλείτο τη ‘‘θέληση του λαού’’ έναντι της κοινοβουλευτικής τάξης, ούτε όταν επί ‘‘εκσυγχρονισμού’’ με τη δημιουργία των Ανεξάρτητων Αρχών τα όρια μεταξύ των εξουσιών θόλωσαν. Η πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης θα ήταν ο τρόμος κάθε εκτελεστικής εξουσίας, είτε δεξιάς όπως της Ν.Δ. είτε δεξιότερης όπως του ΠΑΣΟΚ». Τα λέει όλα. Ακούστε τον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου