Ευρωπαϊκή αποσύνθεση
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ
Οι αρνητικές εξελίξεις που σημειώνονται στην Ιρλανδία και πιθανότατα θα ακολουθήσουν στην Πορτογαλία και στην Ισπανία ενισχύουν την ευρωπαϊκή διάσταση του ελληνικού προβλήματος.
Από τα μέσα του 2009 είχε γίνει φανερό ότι οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας και αποτελεσματικής διαχείρισης του δημόσιου χρέους θα περνούσε υποχρεωτικά από εξαιρετικά σκληρά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα. Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θέλησε να διαχειριστεί την κρίση και αξιοποίησε το αίτημα του κ. Παπανδρέου για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, για να οργανώσει την εκλογική αποχώρησή της από την εξουσία.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε πολύτιμο χρόνο προκειμένου να οργανώσει την πολιτική στροφή από το «υπάρχουν τα λεφτά» της προεκλογικής περιόδου στην εφαρμογή ενός ισοπεδωτικού προγράμματος λιτότητας. Ο κ. Καραμανλής βρέθηκε αντιμέτωπος με τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και ο κ. Παπανδρέου με τις συνέπειες της άγριας κερδοσκοπίας σε βάρος του δημόσιου χρέους χωρών όπως της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Ουσιαστικά έχουμε το ίδιο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο οργανώνει την κερδοσκοπία σε βάρος της αμερικανικής ή της ευρωπαϊκής οικονομίας και μετατρέπει τις θυσίες των εργαζομένων και τα πρόσθετα βάρη που αναλαμβάνουν οι φορολογούμενοι πολίτες σε υπερκέρδη.
Το παράδειγμα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν η Ισπανία και η Πορτογαλία δείχνουν ότι το οικονομικό και δημοσιονομικό αδιέξοδο δεν οφείλεται τόσο στις κυβερνήσεις και στους εργαζόμενους όσο σε ένα ασύδοτο κερδοσκοπικό σύστημα, στο οποίο υποκλίνονται οι πολιτικοί, και έχει τη δυνατότητα να φορτώνει το λογαριασμό της δικής του κερδοσκοπίας στην πραγματική οικονομία και στα κράτη.
Για να βγούμε από το φαύλο κύκλο της κερδοσκοπίας και της κρίσης, χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι προτάσεις του κ. Παπανδρέου για έκδοση ευρωομολόγων και επιβολή φόρου σε διάφορα είδη συναλλαγών του χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για μια συλλογική πολιτική απάντηση σε όσα απαράδεκτα συμβαίνουν.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση των «27» δεν έχει στοιχειώδη οικονομική και πολιτική ενότητα. Η Γερμανία θριαμβεύει στο οικονομικό επίπεδο. Επιτυγχάνει ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης που ξεπερνάει το 3,5%, περιορίζει συνεχώς το ποσοστό της ανεργίας και στηρίζει την πανίσχυρη εξαγωγική της βιομηχανία στην κατάκτηση μεγαλύτερου μέρους της παγκόσμιας αγοράς, πέρα από τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την ώρα του γερμανικού θριάμβου αναδεικνύονται τα διαρθρωτικά προβλήματα των χωρών που αποτελούσαν κατά το παρελθόν το λεγόμενο ευρωπαϊκό Νότο, ενώ και πιο αναπτυγμένες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης αρχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη διαχείριση του δημόσιου χρέους. Παράλληλα, χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία αισθάνονται απόλυτα δικαιωμένες στον ευρωσκεπτικισμό τους.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι έχουμε υποχρέωση να προχωρήσουμε, έστω καθυστερημένα, στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, αυτές, όμως, δεν πρόκειται να μας βγάλουν από την κρίση εάν δεν υπάρξει μια νέα αντιμετώπιση των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Διπλός λογαριασμός
Η Ελλάδα είναι μία χώρα με σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα και εξαιρετικά υψηλό δημοσιονομικό έλλειμμα και δημόσιο χρέος. Δεν θα είχε περιέλθει, όμως, στη σημερινή τραγική κατάσταση εάν δεν είχαν προηγηθεί δύο ιστορικής σημασίας γεγονότα. Στα τέλη του 2008 εκδηλώθηκε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση εξαιτίας του κερδοσκοπικού χαρακτήρα του τραπεζικού, ασφαλιστικού συστήματος στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και σε άλλες χώρες. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση προκάλεσε ύφεση στην παγκόσμια οικονομία, με αποτέλεσμα να σπάσει η αναπτυξιακή δυναμική που επέτρεπε το δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου με καλούς όρους και τη σχετικά άνετη διαχείριση του δημόσιου χρέους.Από τα μέσα του 2009 είχε γίνει φανερό ότι οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας και αποτελεσματικής διαχείρισης του δημόσιου χρέους θα περνούσε υποχρεωτικά από εξαιρετικά σκληρά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα. Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θέλησε να διαχειριστεί την κρίση και αξιοποίησε το αίτημα του κ. Παπανδρέου για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, για να οργανώσει την εκλογική αποχώρησή της από την εξουσία.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε πολύτιμο χρόνο προκειμένου να οργανώσει την πολιτική στροφή από το «υπάρχουν τα λεφτά» της προεκλογικής περιόδου στην εφαρμογή ενός ισοπεδωτικού προγράμματος λιτότητας. Ο κ. Καραμανλής βρέθηκε αντιμέτωπος με τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και ο κ. Παπανδρέου με τις συνέπειες της άγριας κερδοσκοπίας σε βάρος του δημόσιου χρέους χωρών όπως της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Ουσιαστικά έχουμε το ίδιο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο οργανώνει την κερδοσκοπία σε βάρος της αμερικανικής ή της ευρωπαϊκής οικονομίας και μετατρέπει τις θυσίες των εργαζομένων και τα πρόσθετα βάρη που αναλαμβάνουν οι φορολογούμενοι πολίτες σε υπερκέρδη.
Το παράδειγμα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν η Ισπανία και η Πορτογαλία δείχνουν ότι το οικονομικό και δημοσιονομικό αδιέξοδο δεν οφείλεται τόσο στις κυβερνήσεις και στους εργαζόμενους όσο σε ένα ασύδοτο κερδοσκοπικό σύστημα, στο οποίο υποκλίνονται οι πολιτικοί, και έχει τη δυνατότητα να φορτώνει το λογαριασμό της δικής του κερδοσκοπίας στην πραγματική οικονομία και στα κράτη.
Πολιτική λύση
Οι περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές που περιγράφονται στο μνημόνιο είναι στη σωστή κατεύθυνση. Εάν είχαμε συνδυάσει την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ με σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές που θα ενίσχυαν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, θα ήμασταν σήμερα σε πολύ καλύτερη θέση. Αφού δεχθούμε την αναγκαιότητα των διαρθρωτικών αλλαγών, πρέπει να δεχθούμε ότι δεν φτάνουν για να πληρώσουμε το λογαριασμό που μας επέβαλαν το 2008 και ξανά το 2010 τα διεθνή κερδοσκοπικά κυκλώματα. Η πολιτική που εφαρμόζεται στις προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης δεν είναι βιώσιμη από οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Τιμωρεί τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους χωρίς να εγγυάται θετικά οικονομικά αποτελέσματα και οργανώνει μια τεράστιας κλίμακας μεταβίβαση εισοδήματος και πλούτου από το κοινωνικό σύνολο σε ένα ασύδοτο κερδοσκοπικό σύστημα.Για να βγούμε από το φαύλο κύκλο της κερδοσκοπίας και της κρίσης, χρειάζονται πολιτικές πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι προτάσεις του κ. Παπανδρέου για έκδοση ευρωομολόγων και επιβολή φόρου σε διάφορα είδη συναλλαγών του χρηματοπιστωτικού συστήματος μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για μια συλλογική πολιτική απάντηση σε όσα απαράδεκτα συμβαίνουν.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση των «27» δεν έχει στοιχειώδη οικονομική και πολιτική ενότητα. Η Γερμανία θριαμβεύει στο οικονομικό επίπεδο. Επιτυγχάνει ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης που ξεπερνάει το 3,5%, περιορίζει συνεχώς το ποσοστό της ανεργίας και στηρίζει την πανίσχυρη εξαγωγική της βιομηχανία στην κατάκτηση μεγαλύτερου μέρους της παγκόσμιας αγοράς, πέρα από τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την ώρα του γερμανικού θριάμβου αναδεικνύονται τα διαρθρωτικά προβλήματα των χωρών που αποτελούσαν κατά το παρελθόν το λεγόμενο ευρωπαϊκό Νότο, ενώ και πιο αναπτυγμένες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης αρχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη διαχείριση του δημόσιου χρέους. Παράλληλα, χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία αισθάνονται απόλυτα δικαιωμένες στον ευρωσκεπτικισμό τους.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι έχουμε υποχρέωση να προχωρήσουμε, έστω καθυστερημένα, στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, αυτές, όμως, δεν πρόκειται να μας βγάλουν από την κρίση εάν δεν υπάρξει μια νέα αντιμετώπιση των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου