Σωτηρία μόνο με αλλαγή οικονομικής πολιτικής

 ΤΟ 2011 ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Τα νέα δεν είναι καλά για την ελληνική οικονομία. Οι εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την οικονομική προοπτική των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2011-2012 οδηγούν σε ιδιαίτερα αρνητικά συμπεράσματα για την Ελλάδα.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «27» θα υπάρξει ασταθής και άνιση οικονομική ανάπτυξη, με ρυθμό 1,75% το 2011 και 2% το 2012. Η Ελλάδα θα αποτελέσει μία από τις βασικές εξαιρέσεις του κανόνα της ανάπτυξης, εφόσον στη μείωση κατά 4,2% του ΑΕΠ που παρατηρείται το 2010 θα προστεθεί νέα μείωση του ΑΕΠ, της τάξης του 3%, το 2011. Από το 2012 μπορούμε να ελπίζουμε σε οριακή ανάπτυξη, που μόλις θα ξεπερνά το 1% του ΑΕΠ, η οποία, όμως, δεν αρκεί για να αντιμετωπιστούν οι οικονομικές και κοινωνικές ανισορροπίες που συνδέονται με τα φαινόμενα ύφεσης.

Ρεκόρ ανεργίας

Η πιο αρνητική εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την προοπτική της ελληνικής οικονομίας έχει σχέση με την εξέλιξη της ανεργίας. Προβλέπεται η σταδιακή αύξησή της μέχρι το 2012 στο 15,2% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η ύφεση δεν φέρνει μόνο ρεκόρ ανεργίας αλλά οδηγεί και στην επιδείνωση της κρίσης υπερχρέωσης που αντιμετωπίζουμε. Στα τέλη του 2012 το δημόσιο χρέος θα αναλογεί σε 156% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Εάν σκεφτούμε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ έφτασε σε διαχειριστικό αδιέξοδο επειδή δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει ένα χρέος της τάξης του 115% του ΑΕΠ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ύστερα από μία περίοδο σκληρών θυσιών θα έχουμε μπροστά μας μία νέα περίοδο δυσκολιών εξαιτίας της διαχείρισης ολοένα μεγαλύτερου δημόσιου χρέους.
Το τραγικό είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν αυξάνεται μόνο σε απόλυτους αριθμούς αλλά και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Όσο αργούν οι διαρθρωτικές αλλαγές και η δημοσιονομική εξυγίανση και όσο βαθύτερα βυθίζεται η ελληνική οικονομία στην ύφεση εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η διαχείριση του διογκωμένου δημόσιου χρέους.

Τέσσερις προϋποθέσεις

Τέσσερις είναι οι βασικές προϋποθέσεις σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας και σταδιακής εξόδου από την κρίση. Πρώτον, πρέπει να εγκαταλειφθεί η ισοπεδωτική οικονομική πολιτική του μνημονίου, η οποία καταστρέφει ό,τι απόμεινε από τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και περιορίζει αντικειμενικά τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους του ελληνικού Δημοσίου.
Δεύτερον, η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να περάσει από τη μεταρρυθμιστική φλυαρία σε μία πολιτική αποτελεσματικών μεταρρυθμίσεων. Στα βασικά θέματα έχει τη συναίνεση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την κατανόηση των περισσότερων ΜΜΕ. Θα πρέπει, όμως, να κινηθεί γρήγορα και με δημιουργικό τρόπο για να σταματήσει η εξωφρενική παραγωγή ζημιών και πρόσθετου χρέους από ένα σύστημα που ελέγχεται παραδοσιακά από κομματικούς, συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ.
Τρίτον, η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να αρχίσει να παίρνει μέτρα ενίσχυσης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων. Εάν δεν ενισχύσουμε την παρουσία μας στη διεθνή αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, δεν θα μπορέσουμε να φανούμε συνεπείς προς τους πιστωτές μας. Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να αντιμετωπίσει το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας από το οποίο πάσχουμε με περισσότερους φόρους, περισσότερες επιβαρύνσεις, μεγαλύτερες γραφειοκρατικές παρεμβάσεις, μεγαλύτερη ύφεση.
Τέταρτον, η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να εξασφαλίσει καλύτερους όρους δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου. Η παράταση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ συνοδεύτηκε από αρκετά σημαντική αύξηση του επιτοκίου δανεισμού. Έχουμε φτάσει στο σημείο οι δαπάνες για τόκους να ξεπερνούν τις δαπάνες για τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί μετατρέπει τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού σε υπερκέρδη ενός ανελέητου κερδοσκοπικού κυκλώματος.