Χωρίς τέλος το μνημόνιο

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης τη μία ημέρα παραδέχεται το ενδεχόμενο παράτασης στην εξόφληση του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ και την άλλη διαψεύδει οποιαδήποτε σχετική διαπραγμάτευση και την παράταση του μνημονίου.

Από τη μία η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι το μνημόνιο, έτσι όπως είναι διατυπωμένο, είναι πρακτικά αδύνατο να εφαρμοστεί με βάση το αρχικό χρονοδιάγραμμα. Από την άλλη είναι υποχρεωμένη να διαβεβαιώνει τους πολίτες ότι δεν πρόκειται να υπάρξει παράταση των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει και των μέτρων λιτότητας που συνεπάγονται.
Η κυβερνητική επιχειρηματολογία είναι σε γενικές γραμμές χαμηλού επιπέδου και οφείλεται στα μεγάλα διαπραγματευτικά λάθη που έκαναν ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του.

Μοιάζει με τιμωρία

Η πολιτική την οποία δέχθηκαν ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του μοιάζει περισσότερο με τιμωρία της Ελλάδας και του λαού της παρά με σοβαρή προσπάθεια εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και αντιμετώπισης του υπερβολικού δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους.
Εάν η κυβερνητική ηγεσία είχε διαπραγματευτεί σωστά το μνημόνιο, θα είχε πετύχει το δανεισμό των 110 δισ. ευρώ σε βάθος επταετίας και θα είχε συμφωνήσει ένα μείγμα πολιτικής που θα εξασφάλιζε μία αναπτυξιακή προοπτική και θα απέτρεπε την οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση.
Πέντε μήνες μετά την έναρξη εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου οι περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι δεν οδηγεί πουθενά. Η συνεχής αύξηση των καταναλωτικών φόρων ενισχύει τις πληθωριστικές πιέσεις και τα φαινόμενα ύφεσης, ενώ στέκεται εμπόδιο στην αύξηση των φορολογικών εσόδων του Δημοσίου. Η απόλυτη προτεραιότητα που δίνεται στη μείωση των δημοσίων δαπανών, ακόμα και εκείνων που θεωρούνται παραγωγικές και μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη, βυθίζει την οικονομία σε ύφεση και την κοινωνία στην απελπισία.
Ανοίγοντας το θέμα παράτασης του μνημονίου και της χρηματοδότησης που συνδέεται με αυτό, η κυβέρνηση παραδέχεται την αδυναμία εφαρμογής της πολιτικής που έχει συμφωνηθεί. Το πρόβλημα είναι ότι η διαπραγματευτική της θέση είναι ακόμα χειρότερη απ’ ό,τι ήταν τον περασμένο Απρίλιο και Μάιο. Σήμερα είναι υποχρεωμένη να ζητήσει αυτά που τότε μπορούσε να εμφανίσει σαν αυτονόητα και να πείσει την καγκελάριο της Γερμανίας κ. Μέρκελ να κρατήσει πιο εποικοδομητική στάση, προσφέροντας διάφορα ανταλλάγματα.