Τα κοινωνικά όρια της διαμαρτυρίας
Με τον τρόπο που εξελίσσονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις οδηγούμαστε στο διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μια έχουμε τους δημοσίους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας, οι οποίοι διαμαρτύρονται σχεδόν σε καθημερινή βάση διεκδικώντας τη διατήρηση δικαιωμάτων και προνομίων.
Από την άλλη έχουμε τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι πληρώνουν το διπλό λογαριασμό της οικονομικής κρίσης και του δημοσιονομικού αδιεξόδου του Δημοσίου, χωρίς να έχουν την πολυτέλεια της διαμαρτυρίας.Τι πληρώνουμε
Σε αυτήν τη φάση βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το λογαριασμό της οικονομικής αποτυχίας της δημόσιας διοίκησης, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα της οικονομίας. Το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα οδήγησε με το πέρασμα του χρόνου σε ένα αστρονομικό δημόσιο χρέος, το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να διαχειριστούμε.
Το ελληνικό Δημόσιο χρωστάει συνολικά πάνω από 300 δισ. ευρώ και χρειάζεται ένα ποσό της τάξης των 60 δισ. ευρώ το 2010 απλώς και μόνο για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Προς το παρόν δανειζόμαστε με επιτόκια της τάξης του 6,3%, τα οποία είναι εξοντωτικά από δημοσιονομική και οικονομική άποψη. Στέκονται εμπόδιο στη δραστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και προετοιμάζουν το έδαφος γι’ αυτό που οι αναλυτές των διεθνών οίκων χαρακτηρίζουν αργό οικονομικό θάνατο.
Αυτός είναι ο λογαριασμός που καλούμαστε να πληρώσουμε, και είναι λογικό να ζητήσει η κυβέρνηση από όλους όσοι πληρώνονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από το Δημόσιο να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να σφίξουν το ζωνάρι, για να αποφύγουμε την πλήρη δημοσιονομική και οικονομική αποσταθεροποίηση.
Οι αδικημένοι
Το ελληνικό Δημόσιο έφτασε σε διαχειριστικό αδιέξοδο επειδή αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός των απασχολούμενων στη δημόσια διοίκηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν καλύτερες αποδοχές από τους εργαζόμενους σε ανάλογες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, αντιμετωπίζουν μικρότερη επαγγελματική πίεση, έχουν πολύ καλύτερη κοινωνική ασφάλιση και όρους συνταξιοδότησης και κυρίως έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά τη μονιμότητά τους και δεν κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς δουλειά.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα δεν εμποδίζει την κλιμάκωση απεργιακών κινητοποιήσεων, οι οποίες προκαλούν τεράστιες οικονομικές δυσλειτουργίες και δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο τη θέση των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Οι τελευταίοι αμείβονται λιγότερο, εργάζονται σε ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες, κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση απασχόλησής τους λόγω της οικονομικής ύφεσης, που οδηγεί σε μεγάλη αύξηση της ανεργίας, και καλούνται να πληρώσουν, μέσα από τους άμεσους και έμμεσους φόρους, τους μισθούς όσων απασχολούνται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στο Δημόσιο. Έφτασε η ώρα, λοιπόν, να μπει ένα τέλος στις κομματικά καθοδηγούμενες κινητοποιήσεις, που κάνουν πιο δύσκολη την αντιμετώπιση της πολυδιάστατης κρίσης.
Με τον τρόπο που εξελίσσονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις οδηγούμαστε στο διχασμό της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μια έχουμε τους δημοσίους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας, οι οποίοι διαμαρτύρονται σχεδόν σε καθημερινή βάση διεκδικώντας τη διατήρηση δικαιωμάτων και προνομίων.
Από την άλλη έχουμε τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι πληρώνουν το διπλό λογαριασμό της οικονομικής κρίσης και του δημοσιονομικού αδιεξόδου του Δημοσίου, χωρίς να έχουν την πολυτέλεια της διαμαρτυρίας.Τι πληρώνουμε
Σε αυτήν τη φάση βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το λογαριασμό της οικονομικής αποτυχίας της δημόσιας διοίκησης, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα της οικονομίας. Το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα οδήγησε με το πέρασμα του χρόνου σε ένα αστρονομικό δημόσιο χρέος, το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο να διαχειριστούμε.
Το ελληνικό Δημόσιο χρωστάει συνολικά πάνω από 300 δισ. ευρώ και χρειάζεται ένα ποσό της τάξης των 60 δισ. ευρώ το 2010 απλώς και μόνο για να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Προς το παρόν δανειζόμαστε με επιτόκια της τάξης του 6,3%, τα οποία είναι εξοντωτικά από δημοσιονομική και οικονομική άποψη. Στέκονται εμπόδιο στη δραστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και προετοιμάζουν το έδαφος γι’ αυτό που οι αναλυτές των διεθνών οίκων χαρακτηρίζουν αργό οικονομικό θάνατο.
Αυτός είναι ο λογαριασμός που καλούμαστε να πληρώσουμε, και είναι λογικό να ζητήσει η κυβέρνηση από όλους όσοι πληρώνονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από το Δημόσιο να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να σφίξουν το ζωνάρι, για να αποφύγουμε την πλήρη δημοσιονομική και οικονομική αποσταθεροποίηση.
Οι αδικημένοι
Το ελληνικό Δημόσιο έφτασε σε διαχειριστικό αδιέξοδο επειδή αυξήθηκε υπερβολικά ο αριθμός των απασχολούμενων στη δημόσια διοίκηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας. Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν καλύτερες αποδοχές από τους εργαζόμενους σε ανάλογες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, αντιμετωπίζουν μικρότερη επαγγελματική πίεση, έχουν πολύ καλύτερη κοινωνική ασφάλιση και όρους συνταξιοδότησης και κυρίως έχουν κατοχυρώσει συνταγματικά τη μονιμότητά τους και δεν κινδυνεύουν να βρεθούν χωρίς δουλειά.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα δεν εμποδίζει την κλιμάκωση απεργιακών κινητοποιήσεων, οι οποίες προκαλούν τεράστιες οικονομικές δυσλειτουργίες και δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο τη θέση των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Οι τελευταίοι αμείβονται λιγότερο, εργάζονται σε ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες, κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση απασχόλησής τους λόγω της οικονομικής ύφεσης, που οδηγεί σε μεγάλη αύξηση της ανεργίας, και καλούνται να πληρώσουν, μέσα από τους άμεσους και έμμεσους φόρους, τους μισθούς όσων απασχολούνται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στο Δημόσιο. Έφτασε η ώρα, λοιπόν, να μπει ένα τέλος στις κομματικά καθοδηγούμενες κινητοποιήσεις, που κάνουν πιο δύσκολη την αντιμετώπιση της πολυδιάστατης κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου