Φιλόδοξο και ασαφές
Ο κ. Παπανδρέου εξήγγειλε τους φιλόδοξους στόχους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητας (ΜΠΣ). Περίπου ό,τι είχε διαρρεύσει τις προηγούμενες ημέρες, με ορισμένες συμπληρώσεις. Επίκεντρο του σχεδίου είναι ο ριζικός περιορισμός του κράτους και οι αναδιαρθρώσεις ή ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων του Δημοσίου, είτε πλήρως είτε μέσω μείωσης της συμμετοχής του Δημοσίου. Παράλληλα καταργούνται οι φοροαπαλλαγές και περιορίζονται δραστικά οι κοινωνικές παροχές.
Βέβαια, οι εξαγγελίες περιορίζονται ακόμα σ' ένα γενικό πλαίσιο. Μέχρι τις 15 Μαΐου, κατά την κυβέρνηση, θα εξειδικευθούν και θα συζητηθούν - οριστικοποιηθούν με την τρόικα.
Οι πρώτες πάντως αντιδράσεις των αγορών είναι επιφυλακτικές έως αρνητικές, καθώς ανέμεναν μεγαλύτερη εξειδίκευση των μέτρων και πιο ρηξικέλευθες κινήσεις στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων και της εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών. Ενώ, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν φαίνεται οι εξαγγελίες του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητος να εμφανίζουν την απαιτούμενη δυναμική, για να ανακόψουν τις συζητήσεις περί «αναδιάρθρωσης» του χρέους...
Ο κ. Παπανδρέου πάντως κάνει όντως μια μεγάλη προσπάθεια να μετατρέψει την «κρίση σε ευκαιρία», μέσω της εξαγγελίας μιας συνολικής αλλαγής που αφορά το κράτος, την παραγωγική βάση και το πολιτικό σύστημα. Δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις ειλικρινείς προθέσεις του. Το ερώτημα είναι άλλο: Πόσο ρεαλιστικό, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, είναι το «επίσημο σενάριο» (Αθήνας και Βρυξελλών) για την έξοδο της χώρας από την κρίση, εάν συνυπολογίσει κανείς την κακή κατάσταση της δημόσιας διοίκησης (δηλαδή του μηχανισμού υλοποίησης), τις αναμενόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, τις πολιτικές αμφισβητήσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης και την έλλειψη μιας ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων.
Και κάτι ακόμα: σταδιακά έχει αρχίσει να υποχωρεί η «πίστη» ότι ο δρόμος που ακολουθείται οδηγεί κάπου...
Αυτή η «αμφιβολία» ενισχύεται από την παρασκηνιακή συζήτηση, που έχει αρχίσει στους ευρωπαϊκούς ηγετικούς κύκλους, για τη «βιωσιμότητα του χρέους», αλλά και τη «συνταγή» που ακολουθεί η Ελλάδα. Είτε αφορά την ουσία της είτε την υλοποίησή της. Το παράδοξο είναι ότι αυτό γίνεται τη στιγμή που η Ελλάδα εντείνει τις προσπάθειες εφαρμογής της «ευρωπαϊκής συνταγής»!
Πολλές ενδείξεις, πλέον, συγκλίνουν προς την άποψη της επανεξέτασης του «προβλήματος Ελλάδα» στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου. Εκεί περίπου χρονικά θα έχει κάπως διευκρινιστεί το θέμα της Πορτογαλίας. Θα έχουν ολοκληρωθεί οι εκτιμήσεις της τρόικας για τις δυνατότητες του δικού μας προγράμματος σταθεροποίησης, που αυτήν τη φορά θα είναι «φειδωλές» και «δύσκολες», όπως όλα δείχνουν. Και τέλος θα έχουν «σταθμιστεί» πληρέστερα οι τάσεις των αγορών.
Ο Σόιμπλε το είπε περίπου καθαρά. Θα γίνει επανεκτίμηση όχι μόνο της περίπτωσης της Ελλάδας, αλλά του συνολικού ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους, και θα ληφθούν (αν χρειαστεί, είπε κομψά) νέα μέτρα.
Σε αυτά προφανώς εμπεριέχεται το ενδεχόμενο και κάποιου τύπου αναδιαμόρφωσης του ελληνικού χρέους, με πιο πιθανό σενάριο την πολύ μεγαλύτερη επιμήκυνση του συνολικού μας χρέους, με περαιτέρω μείωση των επιτοκίων.
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σ' ένα «περιβάλλον» ελληνικό και ευρωπαϊκό, συνεχώς μεταβαλλόμενο και ασταθές, όπου παρεμβαίνουν πολλοί «παίκτες» και πολλές φορές απροσδόκητα! Ενας ρεαλιστικός πολιτικός «οδικός χάρτης», πέραν της ρεαλιστικής εξειδίκευσης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, απαιτεί κυβερνητική αναδιάταξη με ουσιαστική συμφωνία των μελών της, στοιχειώδη κοινωνική και πολιτική συνεννόηση, και πειστική απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα της «βιωσιμότητας» του χρέους. Τίποτα λιγότερο...
Ο κ. Παπανδρέου εξήγγειλε τους φιλόδοξους στόχους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητας (ΜΠΣ). Περίπου ό,τι είχε διαρρεύσει τις προηγούμενες ημέρες, με ορισμένες συμπληρώσεις. Επίκεντρο του σχεδίου είναι ο ριζικός περιορισμός του κράτους και οι αναδιαρθρώσεις ή ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων του Δημοσίου, είτε πλήρως είτε μέσω μείωσης της συμμετοχής του Δημοσίου. Παράλληλα καταργούνται οι φοροαπαλλαγές και περιορίζονται δραστικά οι κοινωνικές παροχές.
Βέβαια, οι εξαγγελίες περιορίζονται ακόμα σ' ένα γενικό πλαίσιο. Μέχρι τις 15 Μαΐου, κατά την κυβέρνηση, θα εξειδικευθούν και θα συζητηθούν - οριστικοποιηθούν με την τρόικα.Οι πρώτες πάντως αντιδράσεις των αγορών είναι επιφυλακτικές έως αρνητικές, καθώς ανέμεναν μεγαλύτερη εξειδίκευση των μέτρων και πιο ρηξικέλευθες κινήσεις στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων και της εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών. Ενώ, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν φαίνεται οι εξαγγελίες του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητος να εμφανίζουν την απαιτούμενη δυναμική, για να ανακόψουν τις συζητήσεις περί «αναδιάρθρωσης» του χρέους...
Ο κ. Παπανδρέου πάντως κάνει όντως μια μεγάλη προσπάθεια να μετατρέψει την «κρίση σε ευκαιρία», μέσω της εξαγγελίας μιας συνολικής αλλαγής που αφορά το κράτος, την παραγωγική βάση και το πολιτικό σύστημα. Δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις ειλικρινείς προθέσεις του. Το ερώτημα είναι άλλο: Πόσο ρεαλιστικό, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, είναι το «επίσημο σενάριο» (Αθήνας και Βρυξελλών) για την έξοδο της χώρας από την κρίση, εάν συνυπολογίσει κανείς την κακή κατάσταση της δημόσιας διοίκησης (δηλαδή του μηχανισμού υλοποίησης), τις αναμενόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, τις πολιτικές αμφισβητήσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης και την έλλειψη μιας ευρύτερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων.
Και κάτι ακόμα: σταδιακά έχει αρχίσει να υποχωρεί η «πίστη» ότι ο δρόμος που ακολουθείται οδηγεί κάπου...
Αυτή η «αμφιβολία» ενισχύεται από την παρασκηνιακή συζήτηση, που έχει αρχίσει στους ευρωπαϊκούς ηγετικούς κύκλους, για τη «βιωσιμότητα του χρέους», αλλά και τη «συνταγή» που ακολουθεί η Ελλάδα. Είτε αφορά την ουσία της είτε την υλοποίησή της. Το παράδοξο είναι ότι αυτό γίνεται τη στιγμή που η Ελλάδα εντείνει τις προσπάθειες εφαρμογής της «ευρωπαϊκής συνταγής»!
Πολλές ενδείξεις, πλέον, συγκλίνουν προς την άποψη της επανεξέτασης του «προβλήματος Ελλάδα» στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου. Εκεί περίπου χρονικά θα έχει κάπως διευκρινιστεί το θέμα της Πορτογαλίας. Θα έχουν ολοκληρωθεί οι εκτιμήσεις της τρόικας για τις δυνατότητες του δικού μας προγράμματος σταθεροποίησης, που αυτήν τη φορά θα είναι «φειδωλές» και «δύσκολες», όπως όλα δείχνουν. Και τέλος θα έχουν «σταθμιστεί» πληρέστερα οι τάσεις των αγορών.
Ο Σόιμπλε το είπε περίπου καθαρά. Θα γίνει επανεκτίμηση όχι μόνο της περίπτωσης της Ελλάδας, αλλά του συνολικού ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους, και θα ληφθούν (αν χρειαστεί, είπε κομψά) νέα μέτρα.
Σε αυτά προφανώς εμπεριέχεται το ενδεχόμενο και κάποιου τύπου αναδιαμόρφωσης του ελληνικού χρέους, με πιο πιθανό σενάριο την πολύ μεγαλύτερη επιμήκυνση του συνολικού μας χρέους, με περαιτέρω μείωση των επιτοκίων.
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σ' ένα «περιβάλλον» ελληνικό και ευρωπαϊκό, συνεχώς μεταβαλλόμενο και ασταθές, όπου παρεμβαίνουν πολλοί «παίκτες» και πολλές φορές απροσδόκητα! Ενας ρεαλιστικός πολιτικός «οδικός χάρτης», πέραν της ρεαλιστικής εξειδίκευσης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, απαιτεί κυβερνητική αναδιάταξη με ουσιαστική συμφωνία των μελών της, στοιχειώδη κοινωνική και πολιτική συνεννόηση, και πειστική απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα της «βιωσιμότητας» του χρέους. Τίποτα λιγότερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου