Τα παιδιά που δεν ήθελε κανείς

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΕΣ ΜΕΡΕΣ άκουσα µια είδηση από αξιόπιστο κανάλι κι αξιόπιστη συνάδελφο: «Λόγω της οικονοµικής κρίσης, 30.000 παιδάκια επιστρέφονται από οικογένειες πίσω στο ρώσικο ίδρυµα απ’ όπου τα πήρανε». Μέχρι εδώ µιλάµε για τραγωδία… Η τραγωδία των παρεξηγήσεων, όµως, έγκειται στο ότι η κατά τα άλλα καλή συνάδελφος (όντως έχει κάνει από ελάχιστα έως µηδενικά φάουλ στην καριέρα της) επαναλάµβανε µετά βδελυγµίας κάθε τρεις και λίγο: - Είναι φοβερό να επιστρέφονται πίσω τα υιοθετηµένα παιδιά σαν να είναι πακέτα! ΟΠΑ, ΠΑΙΔΙΑ! Οπα, έλα να σοβαρευτούµε λίγο όλοι µαζί. Εντάξει, τις συνηθίσαµε τις ειδήσεις που πάνε άκλαυτες (είτε επειδή δεν τις διασταυρώσαµε, είτε επειδή δεν κάναµε σωστό ρεπορτάζ). Αλλά να πιάνουµε στο στόµα µας έναν θεσµό όπως η υιοθεσία και να του ρίχνουµε δέκα τόνους λάσπης, έτσι στο χαλαρό, ε, αυτό πια δεν το θέλει ούτε κι ο Θεός! Κυριολεκτώ: ούτε κι ο Θεός! Γιατί η είδηση είναι και παραπλανητική και άκρως επικίνδυνη: Γιατί η πάσα αλήθεια (της) αφορά στην αναδοχή κι όχι στην υιοθεσία. Δηλαδή, κύριοι «συνάδελφοι» που δεν ξέρετε πού πάν’ τα τέσσερα: «Αναδοχή» σηµαίνει ότι κάποια οικογένεια παίρνει ένα επίδοµα από το κράτος και για ένα άλφα χρονικό διάστηµα φιλοξενεί κάποια παιδιά - για να αποφευχθεί ο ιδρυµατισµός τους. Σαφώς, σαφέστατα οι ανάδοχες οικογένειες επιτελούν λειτούργηµα, όταν βλέπουν µε αγάπη και υπευθυνότητα τον ρόλο τους. Αλλά είναι α-νά-δο-χες! Τα παιδιά µαζί τους θα µείνουν µέχρι να υιοθετηθούν. Και τότε, µόνο τότε, να αποκτήσουν τη δική τους οικογένεια! Τα οικονοµικά βοηθήµατα που κόπηκαν, λοιπόν, αφορούν την αναδοχή. Και τα παιδιά που επέστρεψαν µαζικά στα ιδρύµατα της Ρωσίας δεν είχαν υιοθετηθεί ποτέ κι από κανέναν. Συγκεκριµένα, όπως γράφει µια φίλη (το όνοµά της στη διάθεση της εφηµερίδας και όλα τα σχετικά): «Οι θετές οικογένειες έχουν αποκτήσει ένα παιδί µε υιοθεσία, το οποίο πλέον φέρει το επίθετό τους και είναι ισότιµο µέλος της οικογένειας όπως θα ήταν αν είχε γεννηθεί από αυτούς. Δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα βιολογικό παιδί. Αντιθέτως, οι ανάδοχες οικογένειες είναι οικογένειες που φιλοξενούν παιδιά των ιδρυµάτων και πληρώνονται από τα ιδρύµατα ή το κράτος για όσο καιρό διαρκεί αυτή η φιλοξενία. Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ των ανάδοχων παιδιών επιστρέφουν στα ιδρύµατα ή στους βιολογικούς γονείς ύστερα από κάποιο διάστηµα, αφού αυτή ακριβώς είναι και η έννοια της αναδοχής: να προσφέρεις στο παιδί µια ζωή µακριά από το ίδρυµα µέχρι να λυθεί το πρόβληµα που υπάρχει (π.χ. γονείς σε απεξάρτηση), γνωρίζοντας από την αρχή ότι δεν είσαι η µάνα του και ότι η υποχρέωσή σου είναι απλά να το φροντίζεις για όσο διάστηµα χρειάζεται ή µπορείς». Δεν ξέρω αν µπορείτε να κατανοήσετε την οργή µου! Πόσο ελεεινή, πόσο ανήθικη είναι αυτή η παραπληροφόρηση. Πόσο πληγώνει τα εκατοµµύρια θετών οικογενειών και τα παιδιά τους, όταν περνάει το µήνυµα ότι είναι τέτοια τέρατα! Εκτός αν υπάρχουν ακόµα άνθρωποι που πιστεύουν ότι αγαπάς περισσότερο το παιδί που έφερες στον κόσµο από το παιδί που ανάστησες, που µεγάλωσε, που έκλαψε, γέλασες και ξενύχτισες µαζί του! Αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, να το κοιτάξουν αυτό: το πρόβληµα δεν είναι δικό µας, δικό τους είναι! ΤΟ ΘΕΜΑ της υιοθεσίας είναι τεράστιο, είναι ευαίσθητο και σίγουρα δεν εξαντλείται µε λίγες παραγράφους σε µια εφηµερίδα! Οµως σας παρακαλώ, διαδώστε την αλήθεια! Σας παρακαλώ, ενηµερωθείτε, διαβάστε, µάθετε, πληροφορηθείτε, δείτε τι γίνεται στο απέναντι, στο διπλανό ή στο δικό σας σπίτι. Και κύριοι συνάδελφοι, στις λεπτές ισορροπίες χρειάζεται προσεχτικά τεντωµένο σκοινί! Το «γράφουµε κι όποιον πάρει ο Χάρος» πολύ θα µε υποχρεώσετε να το αναλώνετε σε πιο λάιτ θεµατολογία. Να το αφήνετε µακριά από τις ανθρώπινες ψυχές και τον πόνο που µπορείτε να προκαλέσετε! Ο δηµοσιογράφος πρώτα ενηµερώνεται και µετά ενηµερώνει! Το αντίθετο – και συγγνώµη για τη βαριά κουβέντα, αλλά λέω να µην την πάρω πίσω – είναι εγκληµατικό! Συνεννοηθήκαµε ή ακόµα;