Οι γύπες πετούν ήδη γύρω από τον ορεκτικό μελλοθάνατο
Θα ήθελα να είμαι ικανοποιημένος από τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά, όσο και αν το προσπαθώ, δεν προκύπτει από τα γεγονότα. Μετά το καταλάγιασμα της γιορτής, όπως είναι για κάθε δημοκρατία η συρροή του λαού στις κάλπες, έμεινε ξανά το πικρό ερώτημα: Πού βαδίζει ο τόπος; Γιατί όλοι πιέζουν να εξοφληθούν μονομιάς οι λογαριασμοί του παρελθόντος μέσα σε ένα χρόνο;
Γιατί οι αποφάσεις φεύγουν σταθερά και οριστικά από την κυβέρνηση που ψηφίζουν οι Έλληνες και πηγαίνουν κατευθείαν σε διεθνή κέντρα, τα οποία βλέπουν τις κοινωνίες ως μάζες και όχι ως άθροισμα πολιτών και τους ανθρώπους ως ψυχρούς οικονομικούς δείκτες, που χρειάζονται άμεση λογιστική τακτοποίηση, ακόμα και αν αυτό σημαίνει φυσική εξόντωση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών και εξαθλίωση των υπολοίπων.
Ναι, οι λογαριασμοί δημιουργήθηκαν στο παρελθόν με μεγάλες οφειλές και μεγαλύτερη κακοδιαχείριση.
Ναι, η Ελλάδα χρειάζεται δημοσιονομική τακτοποίηση. Πώς θα βγουν όμως χρέη δεκαετιών σε ένα χρόνο και μάλιστα οικονομικά δύσκολο; Ποιος θα συντηρήσει την ετοιμοθάνατη αγορά, όταν η κατανάλωση πέφτει ραγδαία και οι τράπεζες πλουτίζουν ενθυλακώνοντας χρήμα, που έπρεπε να στηρίζει τη ρευστότητα;
Με ποιο κράτος θα πάμε στις δομικές αλλαγές που απαιτούνται όταν η κρίση μεγιστοποιεί την απαίτηση των καρεκλοκένταυρων για περισσότερο «γρηγορόσημο» και εντονότερο λάδωμα.
Έχει κανείς αρμόδιος συνειδητοποιήσει ότι το λάδωμα είναι φυσική συνέπεια ενός σκουριασμένου και αγκυλωμένου συστήματος εξουσίας; Το Δ.Ν.Τ., σαν κοράκι που μυρίζει πτώμα, είναι ήδη εδώ, στην Αθήνα, και απογράφει την περιουσία του μελλοθάνατου.
Οι Βρυξέλλες και η Φραγκφούρτη ενδιαφέρονται για τη στήριξη της αξιοπιστίας του ευρώ και όχι για το μέσο Έλληνα, που συνθλίβεται ανάμεσα στην εισπρακτική επιδρομή και στην αδυναμία να διατηρήσει μέρος των κεκτημένων για τα οποία ανάλωσε τη ζωή του. Όλοι ζητούν από τον… πλούσιο (!) των 2.000 ευρώ να δίνει και να ξαναδίνει μέχρι να γίνει και αυτός γενιά των 600 ευρώ, αντί να ενισχυθεί εκείνη.
Και μέσα σε όλα, οι κοινοτικοί επίτροποι μία μας δείχνουν την έξοδο από την ευρωζώνη και μία λένε «αφήστε τους, θα συμμορφωθούν με τους όρους μας και θα τους στηρίξουμε»! Και ο νέος αφέντης κ. Μπαρνιέ το λέει ξεκάθαρα. Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι η μόνη λύση στην οικονομική κρίση. Όσοι δεν κατάλαβαν το παιγνίδι θα το καταλάβουν γρήγορα.
Θα ήθελα να είμαι ικανοποιημένος από τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά, όσο και αν το προσπαθώ, δεν προκύπτει από τα γεγονότα. Μετά το καταλάγιασμα της γιορτής, όπως είναι για κάθε δημοκρατία η συρροή του λαού στις κάλπες, έμεινε ξανά το πικρό ερώτημα: Πού βαδίζει ο τόπος; Γιατί όλοι πιέζουν να εξοφληθούν μονομιάς οι λογαριασμοί του παρελθόντος μέσα σε ένα χρόνο;
Γιατί οι αποφάσεις φεύγουν σταθερά και οριστικά από την κυβέρνηση που ψηφίζουν οι Έλληνες και πηγαίνουν κατευθείαν σε διεθνή κέντρα, τα οποία βλέπουν τις κοινωνίες ως μάζες και όχι ως άθροισμα πολιτών και τους ανθρώπους ως ψυχρούς οικονομικούς δείκτες, που χρειάζονται άμεση λογιστική τακτοποίηση, ακόμα και αν αυτό σημαίνει φυσική εξόντωση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών και εξαθλίωση των υπολοίπων.
Ναι, οι λογαριασμοί δημιουργήθηκαν στο παρελθόν με μεγάλες οφειλές και μεγαλύτερη κακοδιαχείριση.
Ναι, η Ελλάδα χρειάζεται δημοσιονομική τακτοποίηση. Πώς θα βγουν όμως χρέη δεκαετιών σε ένα χρόνο και μάλιστα οικονομικά δύσκολο; Ποιος θα συντηρήσει την ετοιμοθάνατη αγορά, όταν η κατανάλωση πέφτει ραγδαία και οι τράπεζες πλουτίζουν ενθυλακώνοντας χρήμα, που έπρεπε να στηρίζει τη ρευστότητα;
Με ποιο κράτος θα πάμε στις δομικές αλλαγές που απαιτούνται όταν η κρίση μεγιστοποιεί την απαίτηση των καρεκλοκένταυρων για περισσότερο «γρηγορόσημο» και εντονότερο λάδωμα.
Έχει κανείς αρμόδιος συνειδητοποιήσει ότι το λάδωμα είναι φυσική συνέπεια ενός σκουριασμένου και αγκυλωμένου συστήματος εξουσίας; Το Δ.Ν.Τ., σαν κοράκι που μυρίζει πτώμα, είναι ήδη εδώ, στην Αθήνα, και απογράφει την περιουσία του μελλοθάνατου.
Οι Βρυξέλλες και η Φραγκφούρτη ενδιαφέρονται για τη στήριξη της αξιοπιστίας του ευρώ και όχι για το μέσο Έλληνα, που συνθλίβεται ανάμεσα στην εισπρακτική επιδρομή και στην αδυναμία να διατηρήσει μέρος των κεκτημένων για τα οποία ανάλωσε τη ζωή του. Όλοι ζητούν από τον… πλούσιο (!) των 2.000 ευρώ να δίνει και να ξαναδίνει μέχρι να γίνει και αυτός γενιά των 600 ευρώ, αντί να ενισχυθεί εκείνη.
Και μέσα σε όλα, οι κοινοτικοί επίτροποι μία μας δείχνουν την έξοδο από την ευρωζώνη και μία λένε «αφήστε τους, θα συμμορφωθούν με τους όρους μας και θα τους στηρίξουμε»! Και ο νέος αφέντης κ. Μπαρνιέ το λέει ξεκάθαρα. Παγκόσμια διακυβέρνηση είναι η μόνη λύση στην οικονομική κρίση. Όσοι δεν κατάλαβαν το παιγνίδι θα το καταλάβουν γρήγορα.
Γράφει ο Κ. Σ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου