Ο δρόμος για τη λύτρωση έχει βαρύ κόστος


Χρωστάμε μια εξήγηση στους εφήβους που εξέφρασαν τις δύο τελευταίες μέρες την αγωνία, το φόβο και τον πανικό τους, μέσω των άρθρων δύο συνομηλίκων τους, που πήραμε από τα blogs και τα social networks, όπου εκφράζονται.

Αγωνία για το άχρηστο σχολείο, για την υπερφόρτωση της ζωής τους με άχρηστες, χρονοβόρες υποχρεώσεις, για την πρακτική αδυναμία να επικοινωνήσουν, να ερωτευτούν, να διασκεδάσουν και να ψυχ-αγωγηθούν, όπως επιβάλλεται για να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένοι ενήλικες και να μην αναπαράγουν στις επόμενες γενιές τα προβλήματα και τα αδιέξοδα των προηγούμενων.

Γνήσια η κραυγή τους. Άθλιοι εμείς που δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε τα όρια που οι προηγούμενοι μας κάρφωσαν και να ανοίξουμε τους ορίζοντες της Αλήθειας, για να συναντήσουν φως και καθαρό αέρα τα παιδιά μας.

Αυτό, όμως, είναι το ένα κομμάτι του παζλ, όσο μεγάλο και εφιαλτικό αν φαίνεται στους νεότερους. Το άλλο κομμάτι είναι η δική τους ευθύνη να ξεπεράσουν τους φράχτες που εμείς συντηρήσαμε στα όνειρα, στις επιδιώξεις, στην πραγματικότητά τους.

Υποχρέωση κάθε άδικα κρατούμενου είναι να προσπαθεί να αποδράσει. Κάθε βασανιζόμενου να ξεφύγει και να οδηγήσει σε ποινή τους βασανιστές του. Κάθε βιαζόμενου να τιμωρήσει το βιαστή του. Αυτά είναι ιστορικές παραδοχές, χωρίς τις οποίες δεν θα υπήρχε εξέλιξη, ούτε Άνθρωπος. Όλα αυτά έχουν μεγάλο ρίσκο, αφού εκείνος που οφείλει να αντιδρά είναι ο αδύναμος και ασυντόνιστος ακόμα σαν προσωπικότητα.

Όμως το πρόβλημα είναι δικό του, ίσως περισσότερο από δικό μας, όσο και ακούγεται αυτό μη πολιτικά ορθό. Δεν μπορεί να παίρνεις στα σοβαρά τη ζωή και το μέλλον σου, όταν αφήνεσαι στις… καλές προθέσεις εκείνων που συντηρούν το σύστημα εξόντωσής σου, ακόμα και όταν το κάνουν με πολλή… αγάπη (!) και καλές προθέσεις (!), όπως συνήθως νομίζουν.

Οι νέοι, ακόμα και κλαίγοντας και πονώντας και πανικόβλητοι, πρέπει να αγωνιστούν για περισσότερο φως και αέρα, έξω από τα κελιά των πλανών και της αδικίας, που οι περισσότεροι συντηρούμε για όλους.

Οι ανοιχτοί ορίζοντες ξεκινούν μόνο μέσα από τον καθένα μας και συναντώνται όταν πολλοί τρέχουν μαζί στο δρόμο για το φως έξω από το τούνελ. Αλλιώς οι σήμερα διαμαρτυρόμενοι θα γίνουν οι αύριο υποδεχόμενοι τις κραυγές των δικών τους παιδιών.
Έτσι, απλά.