Με τα παιδιά τι θα κάνουμε;
Χθες είχα φιλοξενήσει την έκκληση ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή, που σέρνεται ανίσχυρη, αλλά εκκωφαντική στον κυβερνοχώρο, για αλλαγή της εκπαίδευσης που τον αναγκάζει να μισεί αντί να επιθυμεί το σχολείο του.
Σήμερα προσθέτω, πάντα μέσα από τον σιωπηλά ηχηρό χώρο των blogs, την κραυγή αγωνίας ενός άλλου, δεκαεπτάχρονου, που ασφυκτιά μέσα στην εφηβεία και τις συνθήκες ζωής του (όπως όλων άλλωστε) και κραυγάζει, ζητώντας διέξοδο και αέρα.
«Να κοίτα -φωνάζει- έχω δυο μάτια και με αυτά σε κοιτώ, σε παρατηρώ. Η φαντασία εξαπλώνεται. Δύο αντικρουόμενες καταστάσεις. Η μία λέγεται συναίσθημα… μανία. Απλοϊκά για μένα λέγεται ανάγκη. Να κοίτα… Δύο βλέμματα τυχαίνει να ταυτίζονται. Αν τύχει να έρθουν κοντά τα χείλη τότε τα βλέμματα αρρωσταίνουν γλυκά… σχεδόν ποιητικά. Μια τέτοια ανάγκη έχω.
Η δεύτερη κατάσταση… Μαθήματα, εργασίες, διαφορετικές ανάγκες διαφορετικών ατόμων συγκρουόμενες και αλληλοεξαρτώμενες. Όλα μαζί κόμπος στο λαιμό μου. Φόβοι. Πολλές αυτοματοποιημένες και πρόχειρες χαρές ή λύπες. Τώρα αυξάνονται. Καρδιές σπάζουν. Οι ψυχές ακολουθούν φθίνουσες πορείες. Αυτόματα ξεσπά και ένας συνειρμός, αυτός που θυμίζει Φυσική Κατεύθυνσης και φθίνουσες ταλαντώσεις. Μα κοίτα. Βασικά λίγο πιο μέσα. Υπάρχει τρόπος λέει από το τέλος να βρεις την αρχή.
Άγχος, εξετάσεις… δουλειά. Άσ’ τον να λέει. Δεν ξέρω. Έτσι νιώθω. Έτσι ίσως νιώθεις και εσύ. Μονοτονία, κοινοτυπία… συναρτήσεις που καθιστούν την ζωή δύσκολη. Γεωμετρικά, γνησίως φθίνουσα ζωή. Μα εκεί ακριβώς κάτι υπάρχει. Θα έπρεπε να υπάρχει. Να κοίτα. Ο ελεύθερος μου χρόνος χάθηκε και τώρα μόνο πιέζομαι. Σήμερα το πρωί. Ψυχή, καρδιά στον πάτο. Κι όμως… είχα την ανάγκη για έρωτα σήμερα και είχα και ανάγκη για αγάπη σήμερα όπως είχα ανάγκη και μια γλυκιά συντροφιά σήμερα. Μα κοίτα. Κάθε μέρα τα έχω ανάγκη. Σήμερα αν τα αποκτήσω όμως, φαίνεται πως θα τα εκτιμήσω. Μα κοίτα σου λέω! Αυτό δεν μπορούσα να το κάνω όταν όλα μου πήγαιναν καλά. Τρομαχτική αλήθεια; Χαίρομαι και αναθεωρώ.
Και τώρα έχω πολύ διάβασμα γι’ αυτό σε αφήνω». Υπογραφή: Μαθητής Αλέξανδρος Φίλος. (www.alexfilos.com) Ποιος θα δώσει απάντηση; Όραμα διεξόδου; Μόνος του; Μα είναι πολύ νωρίς για να τα βάλει με το εξοντωτικό σύστημα που του έχουμε κτίσει.
Να πούμε: « Ε, και ’μεις τα περάσαμε αυτά»; Είναι η λύση της στρουθοκαμήλου που μας βολεύει. Αλλά το πρόβλημα θα το βρούμε μπροστά μας. Όλοι. Κοινή γαρ η τύχη…
Χθες είχα φιλοξενήσει την έκκληση ενός δεκαπεντάχρονου μαθητή, που σέρνεται ανίσχυρη, αλλά εκκωφαντική στον κυβερνοχώρο, για αλλαγή της εκπαίδευσης που τον αναγκάζει να μισεί αντί να επιθυμεί το σχολείο του.
Σήμερα προσθέτω, πάντα μέσα από τον σιωπηλά ηχηρό χώρο των blogs, την κραυγή αγωνίας ενός άλλου, δεκαεπτάχρονου, που ασφυκτιά μέσα στην εφηβεία και τις συνθήκες ζωής του (όπως όλων άλλωστε) και κραυγάζει, ζητώντας διέξοδο και αέρα.
«Να κοίτα -φωνάζει- έχω δυο μάτια και με αυτά σε κοιτώ, σε παρατηρώ. Η φαντασία εξαπλώνεται. Δύο αντικρουόμενες καταστάσεις. Η μία λέγεται συναίσθημα… μανία. Απλοϊκά για μένα λέγεται ανάγκη. Να κοίτα… Δύο βλέμματα τυχαίνει να ταυτίζονται. Αν τύχει να έρθουν κοντά τα χείλη τότε τα βλέμματα αρρωσταίνουν γλυκά… σχεδόν ποιητικά. Μια τέτοια ανάγκη έχω.
Η δεύτερη κατάσταση… Μαθήματα, εργασίες, διαφορετικές ανάγκες διαφορετικών ατόμων συγκρουόμενες και αλληλοεξαρτώμενες. Όλα μαζί κόμπος στο λαιμό μου. Φόβοι. Πολλές αυτοματοποιημένες και πρόχειρες χαρές ή λύπες. Τώρα αυξάνονται. Καρδιές σπάζουν. Οι ψυχές ακολουθούν φθίνουσες πορείες. Αυτόματα ξεσπά και ένας συνειρμός, αυτός που θυμίζει Φυσική Κατεύθυνσης και φθίνουσες ταλαντώσεις. Μα κοίτα. Βασικά λίγο πιο μέσα. Υπάρχει τρόπος λέει από το τέλος να βρεις την αρχή.
Άγχος, εξετάσεις… δουλειά. Άσ’ τον να λέει. Δεν ξέρω. Έτσι νιώθω. Έτσι ίσως νιώθεις και εσύ. Μονοτονία, κοινοτυπία… συναρτήσεις που καθιστούν την ζωή δύσκολη. Γεωμετρικά, γνησίως φθίνουσα ζωή. Μα εκεί ακριβώς κάτι υπάρχει. Θα έπρεπε να υπάρχει. Να κοίτα. Ο ελεύθερος μου χρόνος χάθηκε και τώρα μόνο πιέζομαι. Σήμερα το πρωί. Ψυχή, καρδιά στον πάτο. Κι όμως… είχα την ανάγκη για έρωτα σήμερα και είχα και ανάγκη για αγάπη σήμερα όπως είχα ανάγκη και μια γλυκιά συντροφιά σήμερα. Μα κοίτα. Κάθε μέρα τα έχω ανάγκη. Σήμερα αν τα αποκτήσω όμως, φαίνεται πως θα τα εκτιμήσω. Μα κοίτα σου λέω! Αυτό δεν μπορούσα να το κάνω όταν όλα μου πήγαιναν καλά. Τρομαχτική αλήθεια; Χαίρομαι και αναθεωρώ.
Και τώρα έχω πολύ διάβασμα γι’ αυτό σε αφήνω». Υπογραφή: Μαθητής Αλέξανδρος Φίλος. (www.alexfilos.com) Ποιος θα δώσει απάντηση; Όραμα διεξόδου; Μόνος του; Μα είναι πολύ νωρίς για να τα βάλει με το εξοντωτικό σύστημα που του έχουμε κτίσει.
Να πούμε: « Ε, και ’μεις τα περάσαμε αυτά»; Είναι η λύση της στρουθοκαμήλου που μας βολεύει. Αλλά το πρόβλημα θα το βρούμε μπροστά μας. Όλοι. Κοινή γαρ η τύχη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου