Γνώμη Κρίση εμπιστοσύνης

Ποιον θα εμπιστευθούμε όταν από ολόκληρο τον κόσμο της πολιτικής εμείς δηλώνουμε στις δημοσκοπήσεις ότι εμπιστευόμαστε μόνον τον Κανένα;
Κατά το επίσημο μάντρα, «η Ελλάδα δεν απειλείται από τη διεθνή κρίση». Ο Καραμανλής το είπε σεμνά: «Είμαστε σε καλύτερη θέση από τις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες». Τα εξαπτέρυγα το φουσκώνουν μέχρι να πάρει διαστάσεις θαύματος: «Όλοι θα υποφέρουν, εκτός από εμάς τους τυχερούς». Προφανώς επειδή μας αγαπά ο Θεός και μας έστειλε τον ηγούμενο Εφραίμ να σώσει την ψυχή μας και τον Καραμανλή να σώσει τα υπόλοιπα, επίγεια αγαθά μας...

Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Αλλά έχουμε γίνει ολιγόπιστοι, τώρα τελευταία.

Φοβούμαστε, πρώτον, ότι η κρίση θα χτυπήσει την πόρτα μας. Ότι και οι τέσσερις πυλώνες της ανάπτυξης που απολαύσαμε τα τελευταία χρόνια- η οικοδομή, η επιδοτούμενη με φθηνά δάνεια ιδιωτική κατανάλωση, ο τουρισμός και ο επαναπατρισμός μέρους των μυθικών κερδών της ναυτιλίας- θα υποστούν πλήγματα. Και, επιπλέον, ότι θα καταστεί δυσκολότερη και κάθε απόπειρα διόρθωσης των δομικών και διαρθρωτικών αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας. Ό,τι δεν διορθώθηκε στον καιρό της ευφορίας, είναι δυσκολότερο να αλλάξει τον καιρό των ισχνών αγελάδων... Και φοβούμαστε, δεύτερον, ότι εκτός από τους οικονομικούς μπελάδες που μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους ενοίκους του πλανήτη, εμείς έχουμε να λύσουμε κι ένα ακόμη δυσχερέστερο πρόβλημα, το οποίο «οι πλείστες ευρωπαϊκές χώρες», τουλάχιστον, δεν αντιμετωπίζουν: το πρόβλημα μιας πρωτοφανούς κρίσης εμπιστοσύνης που σαρώνει ό,τι κινείται στη δημόσια σφαίρα. Σε μια στιγμή όπου ο κόσμος ολόκληρος στρέφει το βλέμμα στη Δημόσια Αρχή, περιμένοντας από αυτήν να αποκαταστήσει την τάξη και την εμπιστοσύνη στις αγορές, η δική μας Δημόσια

Σε μια στιγμή όπου ο κόσμος ολόκληρος στρέφει το βλέμμα στη Δημόσια Αρχή, περιμένοντας από αυτήν να αποκαταστήσει την τάξη και την εμπιστοσύνη στις αγορές, η δική μας Δημόσια Αρχή ζει το ναδίρ του κύρους και της αξιοπιστίας της

Αρχή ζει το ναδίρ του κύρους και της αξιοπιστίας της. Αν το άλας μωρανθή- αν, δηλαδή, οι υπουργοί του real estate, ευλογημένου ή όχι, δίνουν την εντύπωση ότι θέτουν τα ίδια αυτών συμφέροντα πάνω από το δημόσιο συμφέρον, αν η ανεξαρτησία της γνώμης των βουλευτών εκπίπτει στην αρμοδιότητα της τηλεοπτικής πίστας ή του σκυλάδικου, αν η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου πολιτεύεται και οι μη πολιτευόμενοι εισαγγελείς παραιτούνται- εν τίνι αλισθήσεται;

Σε ποιον θα εμπιστευθούμε την αναγκαία μετάγγιση εμπιστοσύνης από τη φλέβα της πολιτικής στην αιμορραγούσα φλέβα της οικονομίας, όταν από ολόκληρο τον κόσμο της πολιτικής εμείς δηλώνουμε στις δημοσκοπήσεις ότι εμπιστευόμαστε μόνον τον Κανένα; Ποιος μπορεί να ανυψώσει την κλονισμένη εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς, που πρέπει με τη σειρά τους να στηρίξουν με εμπιστοσύνη την εν πολλαίς αμαρτίαις καταρρέουσα αγορά;

Μακάρι να μπορούσε να το κάνει- ο τρώσας και ιάσεταιη σημερινή κυβέρνηση. Αλλά αποδεικνύονται τόσο λίγο πολιτικοί, τόσο πολύ πολιτικάντες, που μοιάζουν ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν καν το μέγεθος της ζημιάς που έχουν προκαλέσει, ανίκανοι να δουν και πέρα από τη μύτη τους, πέρα από τα σενάρια εκλογικής τους επιβίωσης. Μπορεί να το κάνουν οι άλλοι- η κυβέρνηση εν αναμονή;

Ίσως. Αλλά περιμένουμε ακόμη να τους ακούσουμε να δεσμεύονται ότι, αν τους δοθεί (από την κάλπη) η ευκαιρία δεν θα κάνουν χρήση των προνομίων της εξουσίας τους. Ότι θα αυτοπεριοριστούν. Ότι - για παράδειγμα- δεν θα διορίσουν αυτοί την επόμενη ηγεσία της Δικαιοσύνης κι ότι, χωρίς να περιμένουν τα τρία τέρμινα της συνταγματικής αναθεώρησης, θα αναθέσουν σε ένα συμβουλευτικό σώμα την επιλογή των αρίστων και θα σεβαστούν, δεσμευμένοι, τη συμβουλευτική του γνώμη. Ή ότι- άλλο ένα παράδειγμα- με ανάλογη μέθοδο θα επανδρώσουν τις θέσεις ευθύνης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Απλά παραδείγματα. Αλλά δεν θα έκαναν τις στεγνές πεδιάδες της εμπιστοσύνης να υδρευθούν ξανά;