ποιος ακούει ότι η μια μόνη καμπάνα δεν ακούει παρά έναν ήχο

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Τι πταίει λοιπόν, Αρζεντίνα;

Τελευταία, έχουμε μια καρμική σχέση με την Αργεντινή. Από τον καιρό του πολέμου των Φόκλαντς, οπότε για λόγους νεοπαγούς ΠΑΣΟΚ ήμασταν με τον τρίτο κόσμο, και μάλιστα από νωρίτερα, που θεωρούσαμε τον Βιντέλα «κεντριστή» και όχι δικτάτορα.

Αλλά τώρα μπλέξαμε στα δύσκολα. Από τη μια οι πτωχεύσεις, τα ΔΝΤ και η κοινή μοίρα του εξουθενωμένου πολίτη, από την άλλη το ματσάκι που δώσαμε στη Νότιο Αφρική και αντέξαμε αρκετά λεπτά, αλλά και ολοκληρωτικά μετά την εικόνα προπονηταρά τινός ονόματι Μαραντόνα, μεγάλης παικτούρας και του πλέον τιτανοτεράστιου καραγκιόζη που κάθισε ποτέ σε πάγκο προπονητή, το γλυκό δεν ήρθε κι έδεσε, αλλά ήταν ψημένο ήδη το φαΐ και κάηκε…

Μετά την ξεφτίλα της Αργεντινής από τη Γερμανία, που πλήρωσε το κάρμα της με τη Σερβία κι έπειτα, ελεύθερη από κάθε ηθική δέσμευση, άρχισε να μοιράζει τις τεσσάρες, έπεσαν όλοι οι ειδικοί και μη για να υποβαθμίσουν τους Αργεντίνους παιχταράδες. Αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν προπονητή. Αν αντί για μπάλα ήταν διαγωνισμός μαράκας, θα έπαιρναν το χρυσό βραβείο σίγουρα. Οι παίκτες αυτοί διαπρέπουν, όταν κάποιος, πατρικά και με υπόγειο ζοριλίκι, τους κατευθύνει στον αθλητικό δρόμο: να προσέχουν να μην τρέχουν πίσω από τριψήφιο αριθμό φιλενάδων κάθε χρόνο, να μπορούν να μετράνε τα παιδιά τους, όταν βλεπουν φιλέτα από τα βόδια της πάμπας, να μην κατεβάζουν όλο το νουά με την πρώτη μπουκιά. Αν πειθαρχήσουν σε τέτοια ζωή, είναι άπαιχτοι. Οπως ο Μέσι, που μόλις ξενέρισε στις παλιές του παρέες, έγινε ο Μέγας Αφαντος των Γηπέδων των Μπόερς. Δυο φορές τον είδα να στέλνει σωστά την μπάλα, κι έτυχε οι συμπαίκτες του να κοιτάν αλλού, αφηρημένοι από τις διάφορες τσικίτες της εξέδρας.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους έξοχους μπαλαδόρους της Βραζιλίας, της Αργεντινής και τους λος τρες παραγουάιος στη θλίψη τους. Επρεπε να κατέβουν στη χώρα των Μπόερς με Ολλανδούς, Ουκρανούς, Φινλανδούς και Γερμανούς προπονητάδες. Που να μη καταλαβαίνουν τίποτε από τις μεταξύ τους πλάκες και να τους βάζουν στα βαράκια και στα πουσάπς συνέχεια, μήπως και έβγαιναν σε κάνα γήπεδο με περιφέρεια μιικρότερη των 143 εκατοστών χωρίς ζώνη. Οσο για την Αργεντινή, έχασε λόγω Μαραντόνα. Τελεία και παύλα. Ειχε βέβαια την προδιάθεση, με Περόν και Εβίτα και Βιντέλες και πάμπες και τάνγκο και ολόγυρα βουβάλια, χιλιάδες κεφάλια, στη μέση εσύ, αλλά αυτά είναι ηθογραφίες των καμπαλέρος. Μήπως η δική μας ηθογραφία των ελληναράδων, που προσπαθούσαν να σηκώσουν το τιμημένο και να κάνουν κάτι στον Τρεζεγκέ, μας έκανε να χάσουμε το πανευρωπαϊκό; Οχι, βέβαια.

Αργεντινή και Ελλάδα να ρίχνουν πάντα το φταίξιμο στον προπονητή. Είτε μιλάμε για χρεοκοπία είτε για τεσσάρα από τη Γερμανία…



Πάνος Θεοδωρίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου