ποιος ακούει ότι η μια μόνη καμπάνα δεν ακούει παρά έναν ήχο

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Το λάθος του κ. Σαμαρά

Παλεύει ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς να ξεπεράσει τη βαριά κληρονομιά που του άφησε ο προκάτοχός του, μα δεν μπορεί να απαλλαγεί απ΄ αυτή. Τη μια το Βατοπαίδι, την άλλη το πλήθος των σκανδάλων και, το χειρότερο, το βάρος που έμεινε στη χώρα και στην οικονομία από τη διακυβέρνηση της συμφοράς, δεν τον αφήνουν να σηκώσει κεφάλι.

Είναι οι υποχρεώσεις βαριές, τα διλήμματα πολλά, ταλαντεύεται κάθε τόσο ανάμεσα στις κομματικές υποχρεώσεις και στις ανάγκες της χώρας, καταδιώκεται, τέλος, από τα σύνδρομα της εθνολαϊκής Δεξιάς και στο τέλος παίρνει δρόμο στραβό, που δεν ταιριάζει στον ιστορικό ρόλο του κόμματος που εκπροσωπεί.

Κακά τα ψέματα, έχει πρόβλημα ο κ. Σαμαράς, παλεύει δυστυχώς με τη μικρή κομματική εικόνα και χάνει τη μεγάλη, που δεν είναι άλλη απ΄ αυτή της χώρας, η οποία δίνει μάχη επιβίωσης εξαιτίας ακριβώς της αδυναμίας των προκατόχων του να λάβουν τις ορθές αποφάσεις στον κατάλληλο χρόνο.

Κινδυνεύει έτσι να ξοδευτεί σε αγώνες άγονους και να χάσει την ευκαιρία να προετοιμάσει το συντηρητικό κοινό για τα άλματα που πρέπει να κάνει η χώρα τα επόμενα χρόνια. Ουσιαστικά με τον τρόπο που πολιτεύεται απομακρύνεται από τον κύκλο της παράταξής του. Οσοι τούτο τον καιρό συνομιλούν με επιχειρηματίες, εμπόρους, με προσωπικότητες του φιλελεύθερου χώρου και απλούς νοικοκυραίους αντιλαμβάνονται την απόσταση που τους χωρίζει από τη νεοδημοκρατική ηγεσία. Οι περισσότεροι δηλώνουν γοητευμένοι από τον κ. Παπανδρέου, του αναγνωρίζουν δύναμη και αποφασιστικότητα, λένε ότι αυτά που έγιναν τους τελευταίους μήνες ήταν αδιανόητα στις ημέρες του κ. Καραμανλή και ότι το ΠαΣοΚ κερδίζει την εμπιστοσύνη του συντηρητικού κοινού, που θέλει σταθερότητα, αξιοπιστία και ξεκαθάρισμα των όρων του οικονομικού παιχνιδιού.

Ορισμένοι μάλιστα υπενθυμίζουν την περίπτωση του κ. Εβερτ και επισημαίνουν ότι ο κ. Σαμαράς κάνει τα ίδια λάθη. Παρασύρεται από την αγωνία οικοδόμησης αντιπολιτευτικού λόγου και πέφτει στον λαϊκισμό, απωθώντας τους νοικοκυραίους. Ενδεικτικά αναφέρουν τη ρητορική κατά του μνημονίου, η οποία είναι αστήρικτη καθώς αγνοεί τις ανάγκες και το μέγα πρόβλημα της χώρας, που δεν είναι άλλο από την επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας. Και επιμένουν ότι χωρίς το μνημόνιο η Ελλάδα θα ήταν τώρα πτωχευμένη, οι καταθέσεις δεσμευμένες και οι νοικοκυραίοι χαμένοι από χέρι.

Το 1996 ο κ. Εβερτ ακριβώς παρασύρθηκε από τα λαϊκιστικά αιτήματα της εποχής και απέφυγε τις πολλές δεσμεύσεις του ευρωπαϊκού δρόμου, με αποτέλεσμα να χάσει την αστική φιλελεύθερη ζώνη, η οποία μετακινήθηκε μαζικά προς τον κ. Σημίτη. Ετσι και τώρα ο κ. Σαμαράς κινδυνεύει ακριβώς να χάσει το πιο δυναμικό αστικό φιλελεύθερο κομμάτι της κοινωνίας και μαζί την όποια ευκαιρία να συγκροτήσει αξιόπιστη πρόταση εξόδου από την κρίση.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου