Ο κ. Παπακωνσταντίνου στο στόχαστρο

Ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου δέχεται πολιτικές επιθέσεις και από το εσωτερικό της κυβέρνησης. Η εξέλιξη θεωρείται αναμενόμενη, εφόσον ο κ. Παπακωνσταντίνου αναδείχτηκε με τη βοήθεια της τρόικας σε «τσάρο» της ελληνικής οικονομίας και έχει δεσμεύσει τη χώρα σε μία πολιτική που δεν είναι εξαιρετικά πιθανό να φέρει θετικά αποτελέσματα.

Ένας από τους όρους που περιέχονται στο πολυσυζητημένο μνημόνιο είναι η κυριαρχία του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών σε ό,τι αφορά το συντονισμό των σχέσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου. Είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θέλουν σταθερό συνομιλητή, για να μη χαθούν στον οργανωτικό λαβύρινθο της ελληνικής εξουσίας.

Η αμφισβήτηση του «τσάρου»

Η εντυπωσιακή αναβάθμιση του κ. Παπακωνσταντίνου προκαλεί την αμφισβήτησή του σε δύο επίπεδα. Πρώτον, οι άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης δυσκολεύονται να δεχθούν τον εποπτικό, συντονιστικό του ρόλο. Γι’ αυτό, άλλωστε, χρειάστηκε η παρέμβαση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Πάγκαλου ώστε να βρεθεί μία φόρμουλα εποπτείας των σχέσεων των άλλων υπουργών με τους εκπροσώπους της τρόικας που δεν θα θίγει πολιτικές ευαισθησίες και προσωπικές στρατηγικές.

Δεύτερον, σημαντικά κυβερνητικά στελέχη διαφωνούν με το περιεχόμενο της πολιτικής που περιέχεται στο μνημόνιο και προσυπέγραψαν με εντυπωσιακή ευκολία ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπακωνσταντίνου. Επειδή οι υπουργοί δεν μπορούν να τα βάλουν με τον πρωθυπουργό, που έχει και τη βασική ευθύνη για την οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται, στρέφουν τα βέλη τους κατά του κ. Παπακωνσταντίνου.

Ο τελευταίος είναι ένας ενδιαφέρον πολιτικός στόχος, γιατί άλλαξε αρκετές φορές τις απόψεις του για να επιτύχει την προσωπική πολιτική προώθησή του. Πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009 υποστήριζε απόψεις του τύπου «υπάρχουν τα λεφτά», «αρκεί να παταχθούν φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή για να καλυφθούν τα ελλείμματα», «η κυβερνητική αλλαγή μπορεί να εξασφαλίσει βελτίωση του εισοδήματος των μη προνομιούχων» κ.λπ. Αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές ακολούθησε μία αρκετά γενναιόδωρη οικονομική πολιτική, που μετέτρεψε μέχρι τις αρχές του 2010 την κρίση δημοσιονομικού ελλείμματος και δημόσιου χρέους που αντιμετώπιζε η Ελλάδα σε κρίση εμπιστοσύνης και δανεισμού. Αργότερα αναδείχτηκε σε βασικό υποστηρικτή του μνημονίου και της εφαρμογής του, ανεξάρτητα από τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Αρκετά κυβερνητικά στελέχη ερμήνευσαν το «ναι σε όλα» που είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου στους εκπροσώπους της τρόικας σαν επένδυση σε μία αυστηρά προσωπική στρατηγική.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο «τσάρος» της οικονομίας βρίσκεται στο στόχαστρο της κριτικής ισχυρών κυβερνητικών παραγόντων. Θεωρείται, πάντως, εξαιρετικά δύσκολη η πολιτική περιθωριοποίησή του γιατί έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των εκπροσώπων των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου.


Γιώργος Κύρτσος