Κομπίνες χωρίς τέλος στην εθνική άμυνα

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ

Το τελευταίο διάστημα η κυβερνητική ενημέρωση-προπαγάνδα ανεβάζει τους τόνους γύρω από τις έρευνες τουρκικού ωκεανογραφικού σκάφους στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε περιοχές του Αιγαίου. Αυτού του είδους η κυβερνητική «ευαισθησία» κρύβει συνήθως έναν ιδιοτελή σχεδιασμό αύξησης των αμυντικών δαπανών. Η τουρκική απειλή ετοιμάζει ψυχολογικά την ελληνική κοινή γνώμη για νέες μεγάλες οικονομικές θυσίες προκειμένου να αποκτηθούν και άλλα άχρηστα οπλικά συστήματα, μέσω της παραγγελίας των οποίων δημιουργείται άφθονο μαύρο πολιτικό χρήμα.Το κέντρο της Αθήνας

Είναι κωμικοτραγικό το θέαμα μιας κυβέρνησης που έχει χάσει τον έλεγχο του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, δηλώνει, όμως, βαθιά ανήσυχη για ενδεχόμενες μελλοντικές αρνητικές εξελίξεις στο θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Ένα ζήτημα που δεν έχει καμία πρακτική σημασία για το μέσο Έλληνα πολίτη αναδεικνύεται σε κριτήριο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την εθνική μας ανεξαρτησία.

Κατά την άποψή μας, η κυβερνητική ηγεσία θα μπορούσε να επιβεβαιώσει τον πατριωτισμό της ανακτώντας τον έλεγχο του κέντρου της πρωτεύουσας. Ιστορικές περιοχές της Αθήνας έχουν μοιραστεί μεταξύ διαφόρων παράνομων κυκλωμάτων με την ιδιοτελή ανοχή και τη συνεργασία των ελληνικών Αρχών. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από τα πολύ συγκεκριμένα, όπως είναι η επανακατάληψη του κέντρου της πρωτεύουσας, και στη συνέχεια μετράμε τις δυνάμεις μας για να δούμε εάν θέλουμε να προχωρήσουμε σε μία αντιπαράθεση με την Τουρκία για την υφαλοκρηπίδα νότια της Ρόδου. Άλλωστε, εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Άγκυρα συνεχίζει να αμφισβητεί έμπρακτα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, δεν έχει παρά να εμποδίσει τη διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να στείλει το μήνυμα της αποφασιστικότητας και του πατριωτισμού. Προς το παρόν η Αθήνα παραμένει ο πιο σταθερός υποστηρικτής της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που διακωμωδεί την κυβερνητική επιχειρηματολογία περί αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από την Τουρκία.

Η γνωστή μπλόφα

Η επίκληση του τουρκικού κινδύνου είναι η παραδοσιακή μπλόφα στην οποία στηρίζεται η συνέχιση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, που τόσο συνέβαλαν στην οικονομική και δημοσιονομική μας καταβαράθρωση. Ο τουρκικός κίνδυνος και η αίσθηση του κατεπείγοντος έκαναν την κυβέρνηση Σημίτη να προχωρήσει το 2000 στην παραγγελία 5 πανάκριβων γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214. Ήταν, μάλιστα, τόσο βιαστική η τότε κυβερνητική ηγεσία, ώστε κατέβαλε προκαταβολικά το 75% του κόστους του συγκεκριμένου εξοπλιστικού προγράμματος. Δέκα χρόνια αργότερα δεν έχουμε παραλάβει τα γερμανικά υποβρύχια, τα οποία εμφανίζουν σοβαρά τεχνικά προβλήματα. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει την κυβέρνηση Παπανδρέου να επιδιώκει την προμήθεια περισσότερων γερμανικών υποβρυχίων τύπου 214, πάλι για... εθνικούς λόγους. Οι αποκαλύψεις των γερμανικών Αρχών σύμφωνα με τις οποίες η προηγούμενη παραγγελία γερμανικών υποβρυχίων από την Ελλάδα συνοδεύτηκε από την καταβολή μιζών ύψους 90 εκατομμυρίων ευρώ μας διευκολύνουν στην κατανόηση του επιλεκτικού πατριωτισμού των ελληνικών κυβερνήσεων.