Αναδιανομή σε βάρος των μη προνομιούχων
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ
Επιχειρηματολογώντας ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο κ. Παπανδρέου προβάλλει την αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου σε όφελος των μη προνομιούχων ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, όμως, εφαρμόζει μία πολιτική που κινείται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αναδιανέμει τον πλούτο και το εισόδημα σε βάρος των μη προνομιούχων, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει την οικονομία σε βαθιά ύφεση και την κοινωνία σε μεγάλη αναταραχή.
Μέτρα-οδοστρωτήρας
Στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης εφαρμόζει μία ισοπεδωτική οικονομική πολιτική. Περιορίζει τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, καταργεί το 13ο και το 14ο μισθό, μετατρέπει τη 13η και τη 14η σύνταξη σε απλό επίδομα, μετατρέπει τους νέους που εισέρχονται για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας από γενιά των 700 ευρώ σε γενιά των 600 ευρώ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση προχωρά σε αλλεπάλληλες αυξήσεις των συντελεστών του ΦΠΑ, του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, άλλων καταναλωτικών φόρων, ενώ έχει προετοιμάσει το πέρασμα πολλών βασικών ειδών και υπηρεσιών από τον κατώτερο ή το μεσαίο συντελεστή στον ανώτατο συντελεστή ΦΠΑ 23%.
Εάν έπαιρνε αυτά τα μέτρα μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα είχαμε σκληρές συγκρούσεις στους δρόμους στο όνομα της καταπολέμησης της ελληνικής παραλλαγής του νεοφιλελευθερισμού. Εάν έπαιρνε αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση Καραμανλή, θα είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις, με τον κ. Παπανδρέου να σέρνει το χορό της διαμαρτυρίας και να διαβεβαιώνει τα «θύματα της πολιτικής της Δεξιάς» ότι υπάρχουν τα λεφτά για την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος και την απλόχερη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, την ισοπεδωτική οικονομική και κοινωνική πολιτική εφαρμόζει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία, μάλιστα, μας διαβεβαιώνει ότι είναι για το καλό μας. Άλλοτε μας σώζει από την εθνική χρεοκοπία που υποτίθεται ότι είχε προετοιμάσει η κυβέρνηση της ΝΔ και άλλοτε εξυγιαίνει την οικονομία και την κοινωνία για να μπούμε σε μια περίοδο ποιοτικής ανάπτυξης.
Επικοινωνιακό άλλοθι
Προσπαθώντας να ντύσει ιδεολογικά μια πραγματικά αντιλαϊκή πολιτική, η κυβερνητική ηγεσία κατασκευάζει οικονομικά και πολιτικά άλλοθι.
Επέβαλε έκτακτη φορολογία στις επιχειρήσεις γνωρίζοντας ότι η πολιτική που εφαρμόζεται θα οδηγούσε στην κάθετη πτώση της κερδοφορίας τους. Άλλωστε οι επιχειρήσεις που παραμένουν εντυπωσιακά κερδοφόρες παρά την αρνητική οικονομική συγκυρία έχουν κάθε δυνατότητα να διεθνοποιήσουν τη στρατηγική τους και να αλλάξουν την έδρα τους -προτιμώντας, για παράδειγμα, τη φιλόξενη για το επιχειρηματικό κεφάλαιο Κύπρο-, για να αποφύγουν την υπερβολική φορολόγηση.
Στους μη προνομιούχους, οι οποίοι χάνουν σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, παρουσιάζονται κάθε τόσο σημαντικές υποθέσεις πάταξης της φοροδιαφυγής, στις οποίες εμπλέκονται γιατροί, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, προμηθευτές των νοσοκομείων του ΕΣΥ, επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι κ.λπ.
Μια ματιά, όμως, στα επίσημα στατιστικά στοιχεία με βάση τις φορολογικές δηλώσεις μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το 2010 το ελληνικό Δημόσιο θα εισπράξει πολύ λιγότερα από τις επιχειρήσεις και τους εύπορους συμπολίτες μας απ’ ό,τι το 2009. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι η δίκαιη κατανομή των βαρών είναι ακόμη ένα πολιτικό τέχνασμα που έχει στόχο τον περιορισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας με την πολιτική που εφαρμόζεται. Οι μη προνομιούχοι, που πληρώνουν το λογαριασμό της κυβερνητικής πολιτικής, έχουν ανάγκη από μια συλλογική φαντασίωση «τιμωρίας» των πλουσίων και οι αρμόδιες κυβερνητικές και κρατικές υπηρεσίες φροντίζουν να τους παρουσιάζουν τα σχετικά σενάρια σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Η πραγματικότητα
Η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα είναι, βέβαια, εντελώς διαφορετική. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο είναι το ισχυρότερο στη χώρα μας, είναι ουσιαστικά αφορολόγητο εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι θυγατρικές των πολυεθνικών επιχειρήσεων που λειτουργούν στην Ελλάδα έχουν κάθε λογιστική ικανότητα να διανέμουν τα κέρδη τους, από χώρα σε χώρα, για να φτάσει ο πολυεθνικός όμιλος στον οποίο ανήκουν στο καλύτερο φορολογικό αποτέλεσμα. Αυτοί που επωφελήθηκαν καταστάσεων και θησαύρισαν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος δεν περιμένουν, βέβαια, με σταυρωμένα χέρια τις φορολογικές Αρχές, έχουν κατανείμει το εισόδημα και τον πλούτο τους σε ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο επίπεδο, για να περιορίσουν στο ελάχιστο τις υποχρεώσεις τους. Ο πόλεμος που κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου κατά των πλουσίων είναι επικοινωνιακός, ενώ ο πόλεμος που κάνει με την πολιτική της κατά των λεγόμενων μη προνομιούχων είναι πραγματικός. Γι’ αυτό παρατηρείται στη χώρα μας η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου και εισοδήματος σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που περιγράφει ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ο κ. Παπανδρέου.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ
Επιχειρηματολογώντας ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο κ. Παπανδρέου προβάλλει την αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου σε όφελος των μη προνομιούχων ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, όμως, εφαρμόζει μία πολιτική που κινείται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αναδιανέμει τον πλούτο και το εισόδημα σε βάρος των μη προνομιούχων, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει την οικονομία σε βαθιά ύφεση και την κοινωνία σε μεγάλη αναταραχή.
Μέτρα-οδοστρωτήραςΣτο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης εφαρμόζει μία ισοπεδωτική οικονομική πολιτική. Περιορίζει τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, καταργεί το 13ο και το 14ο μισθό, μετατρέπει τη 13η και τη 14η σύνταξη σε απλό επίδομα, μετατρέπει τους νέους που εισέρχονται για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας από γενιά των 700 ευρώ σε γενιά των 600 ευρώ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση προχωρά σε αλλεπάλληλες αυξήσεις των συντελεστών του ΦΠΑ, του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, άλλων καταναλωτικών φόρων, ενώ έχει προετοιμάσει το πέρασμα πολλών βασικών ειδών και υπηρεσιών από τον κατώτερο ή το μεσαίο συντελεστή στον ανώτατο συντελεστή ΦΠΑ 23%.
Εάν έπαιρνε αυτά τα μέτρα μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, θα είχαμε σκληρές συγκρούσεις στους δρόμους στο όνομα της καταπολέμησης της ελληνικής παραλλαγής του νεοφιλελευθερισμού. Εάν έπαιρνε αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση Καραμανλή, θα είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις, με τον κ. Παπανδρέου να σέρνει το χορό της διαμαρτυρίας και να διαβεβαιώνει τα «θύματα της πολιτικής της Δεξιάς» ότι υπάρχουν τα λεφτά για την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος και την απλόχερη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας.
Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, την ισοπεδωτική οικονομική και κοινωνική πολιτική εφαρμόζει η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία, μάλιστα, μας διαβεβαιώνει ότι είναι για το καλό μας. Άλλοτε μας σώζει από την εθνική χρεοκοπία που υποτίθεται ότι είχε προετοιμάσει η κυβέρνηση της ΝΔ και άλλοτε εξυγιαίνει την οικονομία και την κοινωνία για να μπούμε σε μια περίοδο ποιοτικής ανάπτυξης.
Επικοινωνιακό άλλοθι
Προσπαθώντας να ντύσει ιδεολογικά μια πραγματικά αντιλαϊκή πολιτική, η κυβερνητική ηγεσία κατασκευάζει οικονομικά και πολιτικά άλλοθι.
Επέβαλε έκτακτη φορολογία στις επιχειρήσεις γνωρίζοντας ότι η πολιτική που εφαρμόζεται θα οδηγούσε στην κάθετη πτώση της κερδοφορίας τους. Άλλωστε οι επιχειρήσεις που παραμένουν εντυπωσιακά κερδοφόρες παρά την αρνητική οικονομική συγκυρία έχουν κάθε δυνατότητα να διεθνοποιήσουν τη στρατηγική τους και να αλλάξουν την έδρα τους -προτιμώντας, για παράδειγμα, τη φιλόξενη για το επιχειρηματικό κεφάλαιο Κύπρο-, για να αποφύγουν την υπερβολική φορολόγηση.
Στους μη προνομιούχους, οι οποίοι χάνουν σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, παρουσιάζονται κάθε τόσο σημαντικές υποθέσεις πάταξης της φοροδιαφυγής, στις οποίες εμπλέκονται γιατροί, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, προμηθευτές των νοσοκομείων του ΕΣΥ, επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι κ.λπ.
Μια ματιά, όμως, στα επίσημα στατιστικά στοιχεία με βάση τις φορολογικές δηλώσεις μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το 2010 το ελληνικό Δημόσιο θα εισπράξει πολύ λιγότερα από τις επιχειρήσεις και τους εύπορους συμπολίτες μας απ’ ό,τι το 2009. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι η δίκαιη κατανομή των βαρών είναι ακόμη ένα πολιτικό τέχνασμα που έχει στόχο τον περιορισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας με την πολιτική που εφαρμόζεται. Οι μη προνομιούχοι, που πληρώνουν το λογαριασμό της κυβερνητικής πολιτικής, έχουν ανάγκη από μια συλλογική φαντασίωση «τιμωρίας» των πλουσίων και οι αρμόδιες κυβερνητικές και κρατικές υπηρεσίες φροντίζουν να τους παρουσιάζουν τα σχετικά σενάρια σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Η πραγματικότητα
Η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα είναι, βέβαια, εντελώς διαφορετική. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο είναι το ισχυρότερο στη χώρα μας, είναι ουσιαστικά αφορολόγητο εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι θυγατρικές των πολυεθνικών επιχειρήσεων που λειτουργούν στην Ελλάδα έχουν κάθε λογιστική ικανότητα να διανέμουν τα κέρδη τους, από χώρα σε χώρα, για να φτάσει ο πολυεθνικός όμιλος στον οποίο ανήκουν στο καλύτερο φορολογικό αποτέλεσμα. Αυτοί που επωφελήθηκαν καταστάσεων και θησαύρισαν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος δεν περιμένουν, βέβαια, με σταυρωμένα χέρια τις φορολογικές Αρχές, έχουν κατανείμει το εισόδημα και τον πλούτο τους σε ευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο επίπεδο, για να περιορίσουν στο ελάχιστο τις υποχρεώσεις τους. Ο πόλεμος που κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου κατά των πλουσίων είναι επικοινωνιακός, ενώ ο πόλεμος που κάνει με την πολιτική της κατά των λεγόμενων μη προνομιούχων είναι πραγματικός. Γι’ αυτό παρατηρείται στη χώρα μας η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου και εισοδήματος σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που περιγράφει ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ο κ. Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου